Garzón. Mientras que el hasta ahora brillante, valiente, eficaz e incluso súper juez cerraba periódicos, ilegalizaba organizaciones y encarcelaba a centenares de vascos la cosa marchaba y era tratado poco menos que de héroe nacional. Es más, cuando a dicho personaje en su enfermizo egocentrismo le dio por considerarse con capacidad para sentar en el banquillo a dictadores chilenos o argentinos, fueron muchos los que vieron una maravillosa ocasión para sugerir su candidatura a premio novel de la paz a la vez que buena oportunidad para ensalzar las virtudes de la democracia española. Pero claro, todo se viene al traste en cuanto a Garzón le da por rascar tan solo un poquito sobre algo que se pactó como intocable. Nos referimos a las atrocidades sucedidas durante el levantamiento fascista y sus derivaciones hacia personajes e instituciones españolas herederas del franquismo como la corona, la Audiencia Nacional, el PP y su presidente Fraga, jueces, mandos militares y policiales… Pues bien, ahora el juzgado es Garzón y convierten su caso en un circo mediático donde para unos es un villano y para otros maltratado. ¡Que ironía! Un personaje que ha mirado sin pestañear a decenas de vascos y vascas física y sicológicamente destrozadas tras ser terriblemente torturadas con su consentimiento, es considerado ahora víctima. ¡Menudo guión para una tragicomedia!
Egunkaria. ¡Todos son terroristas! ¡El periódico lo dirigía ETA! ¡Maravilloso trabajo de la Guardia Civil! ¡Denuncian torturas como parte del manual de ETA!...
Estas no son sino un pequeño exponente de las perlas que algunos manifestaron y otros escribieron en los días posteriores a la entrada de la Guardia Civil en Egunkaria. Y al igual que hoy sucede con otras “operaciones”, al ministro del interior de turno no le cabía la menor duda de que todo lo aportado por policía y Guardia Civil eran pruebas irrefutables. Ocurre ahora que nos dicen que de aquello nada. Que tras siete años de cerrado un periódico, humillado y torturado a sus directivos no existe la más mínima prueba para ser condenados. Y buena parte de los y las que en su día se felicitaban por la operación contra Egunkaria, ahora se deshacen en halagos hacia el maravilloso estado de derecho español que reparte justicia. Olvidan el pequeño detalle de apuntar que han pasado siete años, hay un periódico cerrado para siempre así como personas torturadas y familias vejadas e insultadas. Además, para que nadie tenga la más mínima tentación de regocijarse en el fracaso de la Guardia Civil, dos días después llevan a cabo otro montaje que desvíe la atención del personal. Ahora, igual que en el caso Egunkaria, existen también pruebas categóricas que demuestran que abogados y abogadas abertzales son ETA. Recopilan información para ETA, controlan a presos y presas de ETA, ayudan a escapar a militantes de ETA, se reúnen con ETA e intentar atentar contra el Ministro que da la rueda de prensa acusándoles. Lo dicho, un país de pandereta al que estamos unidos a la fuerza y del que es necesario que soltemos cada día más amarras.
Un país de pandereta
“Banana-errepublika” kalifikatiboa ere erabili ahal dugu, baina, egia esan, panderetarena egokiago dirudi Espainiaz hitz egiten denean. Hori baita gertatzen ari dena gutxieneko zorroztasun batekin aztertzen duen edonork izan dezaken iritzia ondoen laburtzen duena. Eta Espainian hartzen diren erabakiek gehienetan euskaldunongan ondorio txarrak izango ez balituzte (eta horrela da normalean), egoerak “reality show” bat bizitzen ari garela pentsatzera eramango gintuzke, gertatzen den gehiena muntaia faltsu baten zati bat delako. Kasu honetan errealitateak fikzioa gainditzen badu ere!! Garzón. Orain arte epaile bikain, ausart, eraginkor eta super honek egunkariak itxi, erakundeak legez kanpo utzi eta euskaldun asko kartzelara bidali dituen bitartean ez da arazorik egon eta heroitzat jo izan dute. Are gehiago; pertsonaia horrek, bere egozentrismoan, Txile edo Argentinako diktadoreak akusatuen aulkian jartzeko ahalmena zuela erabaki zuenean, asko izan ziren demokrazia espainiarreko hautagaitzat aurkeztu zutenak. Baina, jakina, hori dena baliorik gabe geratu da Garzonek ukiezin gisa itundu zena mugitzen hasi denean, mugitutakoa gutxi izan bada ere. Altxamendu faxistan gertatutako basakeriez ari gara, eta hori astintzeak frankismoaren oinordeko direnengan izan ditzaken ondorioez: Koroa, Auzitegi Nazionala, PP eta Fraga bere presidentea, epaileak, agintari militarrak eta polizialak… Ba, oraingoan, epaitua Garzon bera izango da eta bere kasua zirku mediatiko bihurtu dute; batzuentzat bilau, besteentzat txarto tratatua. Hori bai ironia! Berak baimendutako torturen ondorioz, fisikoki eta psikikoki suntsituta zeuden euskaldun ugari inolako begi-zirkinik egin gabe begiratu dituen pertsonaia hori, biktimatzat jotzen da orain. Zelako gidoia tragikomedia baterako! Egunkaria. Guztiak terroristak dira! Egunkaria ETAren zuzendaritzapean zegoen! Lan bikaina Guardia Zibilak egindakoa! Torturak salatu dituzte ETAk horrela agintzen duelako!.. Aipatutakoa, Guardia Zibila Egunkarian sartu eta gero, batzuk adierazi eta beste batzuk idatzi zutenaren adierazlea baino ez da. Eta, gaur, beste “operazio” batzuekin gertatzen denaren antzera, orduko barne ministroak argi izan zuen poliziak eta Guardia Zibilak aurkeztutako froga ukaezinak zirela. Baina, orain esan digute hori ez zela horrela. Egunkari bat zazpi urtez itxita eduki ondoren, bere zuzendaritza taldeko kideak umiliatu eta torturatu ondoren, ez dago inolako frogarik kide horiek kondenatzeko. Eta Egunkariaren kontrako operazioarekin poztu ziren batzuk, orain, goraipatu egiten dute Espainiako zuzenbide estatua, justizia banatzailea baita. Baina ahaztu egiten zaie hainbat gauza esatea: zazpi urte pasatu direla, egunkari bat betirako itxita dagoela, pertsona batzuk torturatuak izan zirela eta familiak irainduak izan direla. Horrez gain, Guardia Zibilaren hutsegitearekin ez pozteko, epaia eman eta bi egunera, beste muntaia bat antolatzen dute, jendearen arreta desbideratzeko. Orain, Egunkaria kasuan bezala, froga kategorikoak daude berriro, abokatu abertzaleak ETAkoak direla frogatzen dutenak. ETArentzako informazioa biltzen dute, ETAko presoak kontrolatzen dituzte, ETAko presoei laguntza ematen diete ihes egin dezaten, ETArekin biltzen dira eta akusazio horiek prentsaurrekoan azaltzen dituen ministroaren kontrako atentatua egiten ahalegindu dira. Esandakoa; “un pais de pandereta”, derrigortutako loturak ezarri dizkiguna. Lehenbailehen askatu behar ditugu amarra horiek. Helburu bat dute: prozesu demokratikoa baldintzatzea. Betebehar bat dugu: probokazioa zenbat eta handiagoa; ba, ekimen politikoa are handiagoa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario